Gelanceerd via Kickstarter in 2020 brengt dit op zichzelf staand Zombicide spel eer aan de peetvader aller zombiefilms: Night of the Living Dead uit 1968 van George A. Romero. En die werd prachtig vertaald in de personages, ghouls (géén zombies hier) én het artwork op de tegels die de locaties van de film zeer mooi weergeven. De scenario's volgen ook sleutelmomenten in de film die in het spel al eens anders kunnen uitdraaien.
Zoals het hoort begonnen met het éérste scenario, ramen barricaderen tegen de oprukkende levende doden die het afgelegen huis belegeren. 2 helden starten buiten en de overige 4 in de kelder, net als in de film. Een vijftal barricades kunnen worden gerecupereerd in het huis, de rest moet worden gevonden tussen de kaartjes bij het zoeken. Onnodig te zeggen dat die hele stapel er is doorgegaan.
Kleine verwarring met de regels of ghouls (en ook helden) via de ramen binnen en buiten kunnen. Boardgamegeek gaf het antwoord door naar de correcte pagina van het regelboek te verwijzen. JA dus. Dat gaf een spannend scenario waarbij naar goede gewoonte de ghouls eerst druppelsgewijs aan kwamen strompelen (blauw level), maar gaandeweg ook breakers en fatties (geel en hoger) hun groeiende rangen vervoegden en zelfs af en toe onze barricades vernielden! Het lef!
Het grootste verschil met die andere Zombicide spellen bleek toch wel de beruchte Romero Mode, waar de personages lowbeat, angstige stervelingen blijken in plaats van de American Action Heroes in... wel Zombicide Mode. Ieder scenario geeft dan ook één of meerdere specifieke condities waarbij een personage van Romero naar Zombicide mag flippen, hier was dat het doorgeven van de Winchester 94 (trust issues), en dus van bange niemendal in een soort actieheld verandert.
Dat flippen bleek ook één van de meest ingrijpende en soms lastige elementen van het spel want er zijn natuurlijk ook elementen die je terug laten flippen, zoals een lijk op de overloop (zie film) én het verschijnen van relatives (zie ook film). En die laatsten bleken de grootste horror factor van het gehele spel. Niet dat ze moeilijk te verslaan waren (1 miezerige hit) maar ze bléven terugkomen dmv spawn kaartjes en zelfs uit de resource stapel. Vooral dat zombiekindje (die van op de doos!) bleef ons lastig vallen, ongeacht hoeveel keer we haar ook uitschakelden. Kijk, dat is horror!
Ook bleek het enkel mogelijk te zoeken naar hand- en afstandswapens in Zombicide Mode, en wel op specifieke locaties door het scenario bepaald. Daarna kon je deze natuurlijk gewoon doorgeven aan de andere spelers. Dus het was een totaal andere atmosfeer en ervaring dan bij pakweg klassieke Zombicide waarbij je al van bij het begin als een halve psychopaat ondoden in stukken hakt.
Uiteindelijk het eerste scenario zonder teveel moeite gewonnen met unaniem positieve reacties. We werkten ook iets beter samen dan de idioten in de originele film. Komt zeker opnieuw op tafel, want het formaat met wel 10 scenario's smeekt om een campaign. Maar wanneer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten