Een psychologisch drama, lichte horrorfilm en zwarte komedie in één met de enige echte Nicolas Cage in zijn beginjaren. Een totaal onsympathieke yuppie in het New York van eind jaren ’80 (ook de beginperiode van Seinfeld en iets later Friends én de Ninja Turtles) die al dan niet gebeten wordt door een vampier (Beals) en er tenslotte zelf in verandert. Of er psychologisch compléét onderdoor gaat. Of beiden, dat is niet echt duidelijk. En – spoiler – aan het eind van de film ben je nog niet veel wijzer.
Cage acteert als een waanzinnige. Als je denk het ergste van de man gezien te hebben (Wild At Heart, The Wicker Man, Mandy), dan staat je nog een verrassing te wachten want alleen al voor hem is Vampire’s Kiss het bekijken méér dan waard. Terecht dat de film na initieel niet meteen enthousiast te zijn onthaald, nu een ware cult status bereikt heeft.
Er is ook een
parallelle verhaallijn rond grensoverschrijdend gedrag met zijn “ondergeschikte”,
die volledig escaleert en waar je als kijker een beetje onwel van wordt, doch
niet meteen onherkenbaar voor wie ooit in privé bedrijven gewerkt heeft. Pesten
op de werkvloer in het kwadraat. Ja, universele problemen worden hier
aangekaart.
Prachtige beelden
van New York ook, met de Twin Towers steeds prominent aanwezig, maken een soort
nostalgisch tijdsdocument dat baadt in mist en neonlicht.
Niet twijfelen, zelfs wie hem niet kan smaken (Cage of de film zelf) gaat moeten toegeven dat hij je niét onverschillig laat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten