Swamps of Death: Test Play deel 2

Terugkeer naar de Mijn des Doods

Met het vuur der vastberadenheid hevig brandend en een knagende honger naar inkomsten keert rancher Samantha op haar trouwe ros terug naar het dorpje waar ze de verhalen van oude Lou opving. Die blijkt te worden vermist sinds haar laatste bezoek aldaar. Toeval?

Ze vindt een betrouwbare partner in haar jeugdvriendin en tevens uitstekende spoorzoeker Opmerkzame Bever (zij mag haar “Bev” noemen), uit haar naam af te leiden duidelijk van Indiaanse afkomst. De verhalen over hongerige doden lacht Bev nu nog weg en wijt ze aan het teveel aan verbeelding van haar vriendin. Er wordt geen tijd verspeeld en haastig zadelen de dames hun paarden en keren terug naar de verlaten mijn...

Van zodra Samantha de ingang doorgaat merkt ze dat er iets veranderd is daarbinnen. Bev neemt de oude lantaarn van haar over en als volleerd spoorzoeker bepaalt ze de te volgen weg. De gangen lijken anders te lopen en er hangt een soort plantengroei overheen de muren, die een oud, deels verzonken Indiaans kerkhof omsluiten. Bev voelt zich hier allesbehalve op haar gemak en dient overhaald te worden verder te gaan. Waar eerst nog alles rustig leek breekt niet veel later opnieuw de hel los als Bev iets verder de mijn in een hoop lijken opmerkt waarvan er enkele recht klauteren en op hen af geschuifeld komen! Vakkundig schieten de dames enkele kadavers af, maar dan komen plots vanuit de grond een vijftal dode indianen omhoog geklauterd, daarbij onze heldinnen verrassend! Het kost bloed, zweet en sanity om de doden het hoofd te bieden, en het is Bev die het tij keert door de lijkenhoop aan flarden te knallen, daarbij verhinderend dat er meer kadavers zich bij het gevecht voegen.

Maar net wanneer de overwinning in zicht lijkt barsten er enkele stevige tentakels uit de vloer die wild om zich heen slaan. De dames kunnen de eerste vlotjes ontwijken maar worden stevig geraakt door de laatste twee. Ook het vechten tegen ondode creaturen en het aanschouwen van zoveel vreemde zaken eist haar tol van Bev, die langzaam begint door te draaien. Als enkele tentakels door het dubbelloops geweer van Samantha aan flarden geschoten zijn komt een zwerm gevleugelde slangen onze heldinnen bestoken. Het lijkt wel alsof hen geen rust gegund is!
De “hellbats” gaan weer vlotjes neer maar ondertussen houden de overgebleven tentakels lelijk huis. Bev gaat neer en Samantha weet op het nippertje de laatste af te schieten alvorens zelf het bewustzijn te verliezen. Ze brengt haar partner in crime weer bij positieven en samen schuifelen ze verder de mijn in... om vervolgens weer verrast te worden door enkele reusachtige tentakels die zich door de muren breken.
Samantha gaat tegen de grond en lijkt niet meer te leven, Bev kan weer op het nippertje de laatste twee afknallen met haar trouwe karabijn.
Wanneer Samantha weer bij bewustzijn komt kan ze haar arm niet langer bewegen. Waarschijnlijk gebroken.

Maar verderop is een vage glinstering te zien! Nieuwsgierig verkent Bev de gang en ziet tot haar opluchting enkele splinters van het waardevolle darkstone uit de muren steken! Dan maken zich vanuit de schaduwen meerdere vormen los en merkt Bev een ondraaglijke stank op van iets verder in de gang. Hongerige doden, die er verser uitzien dan hun voorgangers en een hoop lijken die een verschrikkelijke stank verspreidt, temidden van wild in het rond slaande tentakels die van overal lijken te komen.

Samantha trekt haar van angst verstijfde vriendin achteruit en de dames kiezen het hazenpad, ditmaal voorgoed! Ze kan net oude Lou en enkele van diens vrienden opmerken tussen de kadavers die hen achterna schuifelen. Achternagezeten door de monsters en de immer oprukkende “Duisternis” kunnen ze op het nippertje ontkomen met hun paarden, en met slechts enkele losse scherven darkstone. De begeerde schat blijft diep in de vervloekte mijn achter.

Epiloog: het grensstadje

Bev en Samantha slagen er als bij wonder in de Duisternis voor te blijven, die de omgeving rond de mijn volledig inpalmt en corrumpeert! Op de vlucht worden ze overvallen door enkele leden van de beruchte Black Fang bende, maar ze weten hen nipt te ontkomen. De volgende drie dagen in een snikhete woestijn vergen het uiterste van onze heldinnen en wanneer ze uiteindelijk het eerste stadje bereiken blijkt dit een verlaten boerengat te zijn waar de dokterspost en smidse reeds volledig zijn verwoest. Black Fangs? Die gebroken arm zal dus moeten wachten op een volgende gelegenheid, als die er nog ooit komt.
Na een zeer welkome rustige nacht in het tentenkamp buiten het dorpje verpatst Bev haar schamele voorraad darkstone, die daar minder opbrengt dan gewoonlijk. Samantha gaat langs in de general store om levensnoodzakelijke voorraden (verbanden en whisky) aan te kopen met enkele goudstaven die ze in de mijn vond (in de walgelijke en verkoolde hoop kadavers om precies te zijn). Voor zichzelf koopt ze ook nog holy bullets. De volgende hoop wandelende kadavers zal er niet goed van zijn!
Net wanneer ze staan te overleggen of ze nog een nacht extra zouden blijven gaat de general store achter hun rug in vlammen op! Niet gerust in de hele zaak worden de paarden gezadeld en trekken onze heldinnen de ondergaande zon tegemoet... gewond en zonder dollars op zak.

Wordt vervolgd...

 

Korte speltechnische samenvatting: In het begin ging het weer vlot, maar van zodra de encounter met de hongerige doden + lijkenstapel op het bord kwam werkte de Duisternis stevig tegen (slecht rollen op de “darkness track"). 3 ambushes na mekaar in hun nek: D6 hongerige doden, toen die bijna plat lagen D6 tentakels en toen er daar enkele van afgeknald waren nog eens D6 hellbats. Op 1 maptegel. Zwaar verzwakt verder verkend en net toen de laatste “tip” te voorschijn kwam (de voorraad darkstone dus) bleek daar als “epic threat” een verse elite corpse pile + 5 elite hongerige doden + 4 nieuwe elite tentakels te zitten. De gewone versies + een elite eigenschap dus, Met 1/10 health vond de scout dat niet zo'n bijster goed idee en werd ervoor gekozen te vluchten. Missie gefaald dus, maar met minder negatieve gevolgen dan hadden ze zich KO gevochten. Ook de regel rats vergeten dat helden na elk gevecht deels genezen. Ja, dat scheelt.

Het blijft een brutaal spel, waar de dobbelstenen meedogenloos kunnen zijn. MAAR het biedt zeker sfeer en voer voor verhalen. De darkness track falen werkt op de duur zwaar in het nadeel van de spelers met ambushes en andere negatieve invloeden die blijven opstapelen. Maar zelfs “falen” biedt meer verhaal en betekent niet het einde, vrij uniek toch bij een bordspel.

Binnenkort opnieuw en liefst met meerdere spelers (en wie weet de verdere avonturen van Bev & Samantha)!