Onlangs voor de eerste keer beide versies gezien, het origineel van grootmeester Romero, de remake van… laat ons zeggen Hollywood.
De versie van Romero was een geweldig staaltje cinema, een manifest over de dunne laag die ons scheidt van de totale waanzin en de manier waarop we daar vervolgens mee omgaan, met name al even geschift (lees: het leger).
Synopsis: Na een top secret vliegtuigcrash komt een experimenteel biologisch wapen genaamd Trixie vrij in de watervoorziening van een ruraal Amerikaans dorpje waarop de bewoners stuk voor stuk beginnen door te draaien. Amerika reageert op de enige manier dat het kent: door het leger te sturen. En dan loopt het al vlug nog fouter af. Mensen als slachtvee, ons ingebakken overlevingsinstinct, het onmenselijke zwart-wit denken van het militaire apparaat… Romero gaat geen moeilijk vraagstuk uit de weg en brengt dat op hallucinante wijze op het scherm. Ook de “Crazies” schokken door de manier waarop hun waanzin het overneemt. Op het eerste zicht doodnormale mensen die plots absurde, soms angstwekkende dingen doen en enkele seconden later in hun normale gedrag vervallen. En daar wint het origineel het met léngtes voorsprong op de remake! Wat zou jij doen als iedereen die je kent van de ene seconde op de andere kunnen veranderen in een moordmachine? De minste verandering van gemoed, zelfs een simpel kuchje maakt je verdacht… Een erg verontrustende vraagstelling, en niet zo veraf met de biologische wapenvoering. Jaagt me meer angst aan dan de zombie apocalyps.
Enige minpunt, dat me eerlijk gezegd pas na een half uur kijken opviel, is een irritant gesjirp dat door het geluid prikt wanneer er “Crazies” in beeld komen (een weggever wie wel en niet gek is – ideréén uiteindelijk). Maar het irriteert mateloos eens je door hebt dat het geen vogeltjes op de achtergrond zijn.
Ook beide eindes zijn duidelijk anders, waarbij dat van Romero het meest deprimerende is en daarmee een duidelijk statement maakt over de mensheid. Verder geen spoilers.
Synopsis: Na een top secret vliegtuigcrash komt een experimenteel biologisch wapen genaamd Trixie vrij in de watervoorziening van een ruraal Amerikaans dorpje waarop de bewoners stuk voor stuk beginnen door te draaien. Amerika reageert op de enige manier dat het kent: door het leger te sturen. En dan loopt het al vlug nog fouter af. Mensen als slachtvee, ons ingebakken overlevingsinstinct, het onmenselijke zwart-wit denken van het militaire apparaat… Romero gaat geen moeilijk vraagstuk uit de weg en brengt dat op hallucinante wijze op het scherm. Ook de “Crazies” schokken door de manier waarop hun waanzin het overneemt. Op het eerste zicht doodnormale mensen die plots absurde, soms angstwekkende dingen doen en enkele seconden later in hun normale gedrag vervallen. En daar wint het origineel het met léngtes voorsprong op de remake! Wat zou jij doen als iedereen die je kent van de ene seconde op de andere kunnen veranderen in een moordmachine? De minste verandering van gemoed, zelfs een simpel kuchje maakt je verdacht… Een erg verontrustende vraagstelling, en niet zo veraf met de biologische wapenvoering. Jaagt me meer angst aan dan de zombie apocalyps.
Enige minpunt, dat me eerlijk gezegd pas na een half uur kijken opviel, is een irritant gesjirp dat door het geluid prikt wanneer er “Crazies” in beeld komen (een weggever wie wel en niet gek is – ideréén uiteindelijk). Maar het irriteert mateloos eens je door hebt dat het geen vogeltjes op de achtergrond zijn.
Ook beide eindes zijn duidelijk anders, waarbij dat van Romero het meest deprimerende is en daarmee een duidelijk statement maakt over de mensheid. Verder geen spoilers.
Dan de remake, nochtans hoog geprezen in de media maar ik vond er na het origineel nog maar weinig aan. Eenzelfde verhaallijn (Trixie komt ook in het waterreservoir terecht na een top secret vliegtuigcrash, waar ook iets dieper op wordt ingegaan) waarna de waanzin langzaam opbouwt, doch iets minder subtiel dat in de seventies versie. De militaire personages zijn verdwenen waardoor de politieke kant van het verhaal helemaal wegvalt en ze nét onmenselijker worden. Ook geen militairen die Crazies worden, nochtans één van de sterkste statements van het origineel, het leger lijkt hier wel immuun, als een horde robots. Wat de nieuwe versie (nieuwe technologie) dan wel heeft is de spy satellite die van het begin dreigend aanwezig is en z’n geringe effect niet mist. Bijna alsof de wereld nu door technologie geregeerd wordt (de militairen volgen ook maar blind bevelen op en hebben geen idee waarom of vanwaar deze komen). Terminator (Skynet) is niet veraf.
En een groter budget dus meer actie, explosies, geweren en overbodige shocks. En dat laatste irriteert op den duur (mij toch). Romero had geen shocks nodig om indruk te maken maar had een gedurfder scenario dat weinig taboe’s uit de weg ging die hier mooi gemeden worden (de ratings zullen doorwegen).
En dan m’n grootste ergernis (en lichte spoiler): de Crazies zelf die om onbegrijpelijke reden verworden tot een soort zombies op speed (de runners van 28 Days Later zijn niet veraf) en hiermee ALLE effect verliezen want nu zijn het fysiek veranderde monsters en niet meer de gewone mensen waarvan je nooit weet of ze nu wel of niet geïnfecteerd zijn. Deze aanpassing zorgt er dan ook voor dat aan het eind (in het begin gaat het nog subtiel en is de horror best aanwezig) echt alle sfeer weg is en je naar de zoveelste survival actiethriller zonder diepere boodschap zit te kijken. Zonde! En alweer een zware onderschatting van het publiek.
En een groter budget dus meer actie, explosies, geweren en overbodige shocks. En dat laatste irriteert op den duur (mij toch). Romero had geen shocks nodig om indruk te maken maar had een gedurfder scenario dat weinig taboe’s uit de weg ging die hier mooi gemeden worden (de ratings zullen doorwegen).
En dan m’n grootste ergernis (en lichte spoiler): de Crazies zelf die om onbegrijpelijke reden verworden tot een soort zombies op speed (de runners van 28 Days Later zijn niet veraf) en hiermee ALLE effect verliezen want nu zijn het fysiek veranderde monsters en niet meer de gewone mensen waarvan je nooit weet of ze nu wel of niet geïnfecteerd zijn. Deze aanpassing zorgt er dan ook voor dat aan het eind (in het begin gaat het nog subtiel en is de horror best aanwezig) echt alle sfeer weg is en je naar de zoveelste survival actiethriller zonder diepere boodschap zit te kijken. Zonde! En alweer een zware onderschatting van het publiek.
Nog een klein verschil dat de toon van beide versies mooi schetst: In het origineel probeert een klein groepje bewoners het dorp en het leger te ontvluchten via de bossen en achterwegen, duidelijk gewone, bange mensen die geen grip hebben op wat er rondom hen gebeurt en alleen maar trachten te overleven.
In de remake schieten de helden vrolijk in het rond (niet alleen de Crazies onder hen) en ontvluchten het dorp door stoer in het midden van de snelweg te kuieren, de helicopters en voertuigen van het leger bijna uitdagend. En dan verrast zijn dat ze hen opmerken en aanvallen. Ja zeg!
In de remake schieten de helden vrolijk in het rond (niet alleen de Crazies onder hen) en ontvluchten het dorp door stoer in het midden van de snelweg te kuieren, de helicopters en voertuigen van het leger bijna uitdagend. En dan verrast zijn dat ze hen opmerken en aanvallen. Ja zeg!
Geen sléchte film, maar ze hadden zoveel meer kunnen bereiken door het met zoveel minder te doen. En alweer een dikke pluim voor persoonlijke held George A. Romero.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten