Het rare aan de twee films is dat wat de ene mankeert de andere in overvloed biedt en vice versa. Bij de originele werd het verhaal langzaam uit de doeken gedaan en was niet meteen duidelijk wat er aan de hand was (als je de poster en de teasers negeerde uiteraard). Bij de nieuwe begint het verhaal zich nog maar pas te ontwikkelen als plots Evil Ed botweg de hele opzet verklapt. Het hoofdpersonage hoeft dus niet alles zelf te ontdekken maar komt van het ene moment op het andere tot over z'n oren in de shit terecht. Tieners zijn vandaag de dag merkbaar assertiever en iets minder naïef dan midden jaren '80, maar dat wisten we al.
Evil Ed, persoonlijke favoriet uit de originele, komt slechts in het begin en gans op het einde aan bod waardoor het personage eerder tot een gimmick herleid wordt. Er zat meer in want Christopher Mintz-Plasse (Superbad, Kick-Ass) is in vorm maar krijgt te weinig screen time.
De makers hadden de film voor mijn part tien minuten langer mogen laten duren en wat meer toespelen op de personages in plaats van meteen tot actie over te gaan. Af en toe heb je het gevoel dat je iets gemist hebt of dat het allemaal wat snel gaat. Ook de relaties tussen de personages onderling (waar ging het juist mis tussen de jeugdvrienden en hoe komt Charlie aan zo'n hete brok?) worden verder niet uitgewerkt.
Damsel in distress is dit keer Imogen Poots ("miauwkes" zou VJ Toni exclameren) en ze is stukken beter in de rol dan Amanda Bearse uit het origineel - Marcy uit Married With Children. Inderdaad ja. De metamorfose op het eind is een vette knipoog naar het origineel en bijna identiek.
David Tennant (Dr Who) zet een totaal andere Peter Vincent neer dan Roddy McDowall. Een beetje een kruising tussen David Copperfield en Aldous Snow, en dat werkt wat mij betreft niet altijd. Pas op het eind van de film komt hij echt in vorm, maar daartegen rollen de credits al bijna. Zijn persoonlijke achtergrond is ook nogal bij de haren gesleurd zodat het lijkt of hij drie verschillende personages speelt over heel de film.
En dan natuurlijk Colin Farrell die een totaal andere "Vampire Jerry" neerzet dan Chris Sarandon. In het origineel is de vampier een soort über-yuppie die zich nog laat assisteren door een ghoul (wat best creepy was en geheel geschrapt in de remake), Farrell speelt een bijna dierlijke psychopaat die enkel leeft om te moorden en bij de minste tegenstand helemaal door het lint gaat. Het gaat hem goed af! De good guys moeten dan ook het onderste uit de kan halen op te overleven.
Conclusie: Waar de originele soms iets te traag vooruit gaat of iets té cheesy is, gaat de remake soms iets té snel en dat komt ook de personages niet altijd ten goede. Toch: uiterst geslaagd en warm aanbevolen!
Meer van dat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten