The Stendhal Syndrome

Beklijvende psychologische thriller van de hand van Dario Argento uit de jaren ’90 met dochterlief Asia Argento in de hoofdrol. De tand des tijds is er wel duidelijk in te zien, vooral als Argento begint te flirten met de toen nog in de kinderschoenen staande CGI. Een overbodig shot van een pil die door een slokdarm glijdt is gewoon lachwekkend slecht gedaan en zit enkel in de film om CGI te kunnen gebruiken…
Ook de kunstwerken die tot “leven” komen zijn bij momenten pijnlijk magertjes in beeld gebracht, ondanks het feit dat hij uitzonderlijk mocht filmen in de gerenommeerde Italiaanse Uffizi Galerij. De Nachtwacht (Rembrandt) had evengoed op groteske wijze gereconstrueerd kunnen worden met levende acteurs, maar er wordt simpelweg over het doek gepand waarbij stemmen te horen zijn. Zwak én goedkoop (nuja, het zijn denk ik wél de originelen).
De val van Icarus (Brueghel) wordt herleid tot een wateroppervlak en een dikke vis. Buh.
En zo zijn er nog wel enkele schoonheidsfoutjes te bespeuren. Maar ach, de tand des tijds… binnen enkele jaren wordt zoiets “charmant” genoemd.
Muziek is van Ennio Morricone!

Het verhaal is snoeihard, al had ik alles nog wel wat rauwer verwacht, zeker naar Argento’s doen. Visueel vond ik hem zelfs vrij braafjes (inhoudelijk is dan weer wat anders).
Verhaal (kunt u ook lezen op de webpagina voor de film van Arrow): Flik (Asia) wordt belaagd door serial killer en blijkt aan het (bestaande!) titelsyndroom te lijden waardoor ze in trance raakt bij het zien van kunst… De killer buit dit vervolgens ten volste uit. Het zijn de neveneffecten ervan die het interessantst blijken (memorabele finale en ontknoping).

Speciale vermelding voor Arrow die de meesterwerken van de horror heruitbrengen op DVD (en Blu-Ray!) en dit in luxe uitvoering: remastered, uncut, met tal van extra’s (essays, filmposters, postkaarten, …). Romero, Argento, Fulci om er een paar te noemen.
Ze brengen ook regelrechte trash opnieuw op de markt maar dat nemen we er maar bij…

Check it!