Days Of Future Past

Net terug van X-Men: Days Of Future Past. Eerst gingen we Godzilla zien omdat ze X-Men nog niet speelden maar wegens omstandigheden konden we deze week pas naar de cinema en kijk: X-Men ging toch wel niet nét in première! Wij op de allereerste dag dus gaan kijken, ze speelden hem in 3 zalen en allemaal stampvol natuurlijk. Muf, heet & plakkerig. Ik ben ettelijke keren in slaap gesukkeld en weer wakker geschoten van de geluidseffecten. Of dat aan de film zelf lag of aan de omstandigheden…

Begint veelbelovend in de “toekomst” en schippert dan de hele film tussen toekomst, verleden en een soort heden. Sommigen kregen kop noch staart aan het hele tijdgereis maar voor de getrainde fanboys was dat geen probleem (eat that cool kids!). Felle actiescènes met sentinels en enkele X-Men die de revue nog niet passeerden (Bishop! Blink!) + oudere versies uit de eerste trilogie (wegens al ettelijke jaren geleden hadden ze weinig make-up vandoen).

De film volgt losjes het klassieke verhaal van Days Of Future Past (uit de hoogdagen van Chris Claremont) waarin Mystique en haar Freedom Force senator Robert Kelly proberen te assassineren en onze helden dat trachten te voorkomen om de dystopiaanse toekomst te verhinderen die anders om de hoek loert. In plaats van Shadowcat/Kitty Pryde werd voor de film gekozen om publiekslieveling Wolverine (Jackman in de rol van z’n leven/bankrekening) terug te katapulteren in z’n jongere lichaam met alle hilarische gevolgen en seventies humor als gevolg. Trask (Dinklage blijft Tyrion met een foute pruik op) vervangt de onfortuinlijke senator als schietschijf en verder hebben de comics en de film nog maar weinig gemeen. Giet daar nog de haat/liefdeverhouding tussen Magneto en Prof X (I know) overheen…
Tweede hoofdrol is weggelegd voor Mystique (Lawrence die sinds het succes van The Hunger Games dienst doet als poster girl), en dat loopt best lekker (pun intended).

Leuk intermezzo ook van Quicksilver die even z’n ding mag doen en dan schaamteloos aan de kant wordt geschoven door de grote jongens. Zonde.

Maar in de helft begint het wat te schipperen. Teveel gezever, te weinig actie en het feit dat ik in slaap sukkel, hoe warm ook in de zaal, zegt iets over de film. Het plot gaat soms te traag, dan weer te snel, iedereen probeert mekaar te overtuigen de “goeie” kant te kiezen en meningen veranderen binnen de minuut. Gelukkig verhoogt de snelheid weer naar het einde toe, maar het plot vliegt alle kanten uit. Ik ga niks spoilen, maar regisseur Singer moet niet echt blij geweest zijn met de uitkomst van de derde film waar hij is weggegaan als regisseur om Superman (gaap) te gaan draaien want zowat alle plotlijnen daarvan worden teruggeschroefd en oude bekenden duiken plots weer op, als een soortement reünie van de voltallige X-cast. En verder zeg ik niks.

Ik kan al wél meegeven: blijf zitten voor de post-credits scène, wat mij betreft het beste van de film en waarschijnlijk een voorteken van de sequel...