Gisteren eindelijk gelukt te gaan zien, en dat in de kleinste zaal van Aarschot: Dune van Denis Villeneuve.
Omver geblazen. Die beelden! Dat geluid! Ook wel "part one" en dus tijd genomen voor sfeer en verhaal, wat vrij zeldzaam is voor zo'n grote productie. Dat geeft ook dat de film bij momenten een béétje begint te slepen, maar er volgt altijd actie alvorens dat echt problematisch kan worden.
Het is onmogelijk het over Dune te hebben zonder te vergelijken met die andere, door critici en fanboys verguisde film van Lynch. Maar ik moet bekennen dat ook de oude zich staande houdt naast het toch wel superieure epos van Villeneuve. Want de nieuwe is serieus, het is een harde wereld en iedereen (behalve Aquaman) loopt er bij alsof het einde der tijden is aangebroken. Lynch stopte tenminste nog een gezonde dosis camp en weirdness in z'n film die af en toe een adempauze gaf. En de oude was ook een pak goorder (die Baron!) en duisterder...
Maar soit: ga dat zien! Het is waarschijnlijk de béste science-fiction film van de laatste 2-3 decennia. De Star Wars sequel trilogie mag zo snel mogelijk vergeten worden.
Wélke sequel trilogie? Kijk, het werkt al!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten