Batman: Gotham City Chronicles

Gisteren Batman: Gotham City Chronicles van Monolith voor het eerst op tafel gekregen sinds het backen van de Kickstarter in februari 2018. Juist, dezelfde firma achter Conan, waar dit spel ook zijn mosterd én spelsysteem haalt.

Wanneer je het regelboek begint te lezen kan het zijn dat je goesting ver onder nul zakt, want alles staat er zéér uitgebreid en iets te gedetailleerd in uitgelegd. 2 bladzijden om Defense uit te leggen en alle mogelijke verwikkelingen, terwijl dat tijdens het spel gewoon een aantal dobbelstenen rollen is, optellen en klaar. Het duurde dan ook even om erin te komen en de eerste spelrondes moesten we al eens naar dat regelboek teruggrijpen maar vanaf de helft speelde het vrij vlotjes.

Bewust een scenario gekozen met maar één held: Batman natuurlijk, zij het de Zero Year variant. Alternatief Vampier Batman vonden we er licht over. Als villain Mister Freeze en diens goons in een poging om met een metrotrein de bank te overvallen. Objectief: bommen plaatsen en de trein opblazen alvorens de slechterik zijn plan kan opstarten.
Het bord stond vol met vijanden en slechts één held, maar dat kon Batman niet afschrikken. Eerst was het voorzichtig de regels aftasten en langs beide kanten uitzoeken wat precies mogelijk was. Maar na de eerste 3-4 beurten was het vrij duidelijk en kwam ook Batman meer in z'n sas. Tijdens de voorlaatste beurt zag het er nog vrij onmogelijk uit die laatste bom te activeren, maar een combinatie van movement en goed rollen bracht de overwinning tijdens de allerlaatste actie van de allerlaatste ronde. Altijd een pluspunt wanneer het spannend blijft tot het bittere einde. Toeval of een goed gebalanceerd spel? De toekomst zal het uitwijzen.

Het bord vd vijand (evil player) inclusief the River (cfr Conan)

Een informatief promofilmpje dat de regels vrij duidelijk uit de doeken doet, maar ik kan geen 5 seconden op die kerel zijn smoel kijken:

De eerste indruk was nogal overweldigend qua regels en overzicht, maar uiteindelijk speelt het spel vrij vlot. Alleen de skills brachten af en toe herinneringen aan Heroclix terug (waar is de tijd), en pauzeerden het spel om tekens de correcte uitleg op te zoeken in het regelboek. Skills opzoeken en vanbuiten leren alvorens met de missie aan te vatten dus. Kon gestroomlijnder. Hoe meer regeltjes, hoe gemakkelijker dat je dingen over het hoofd ziet of vergeet. Ook kleine foutjes gemaakt tov oa de defense van de bad guys en ook de utility belt van Batman los vergeten... dat vraagt om een rematch! Komt zeker nog eens op tafel.

Season 2 heb ik wijselijk geskipt want een mens kan maar zo veel spellen in zijn hobbykamer steken hebben. Met de scenario's van het basis spel komen we zeker nog jaren toe.

Foto vd Week

Camping in eigen hof want verder zal er deze zomer niet al te veel meer gebeuren...

Scheve Clip vd Maand

Terecht lijkt me...

Nasjionale Bier Feestdag

Dinsdag 21 juli was het alweer de Nasjionale Bier Feestdag in den Afgrond (in de Swaenekelder), bovenop dé Berg van Heist (op-den-Berg dus). Het hielp dat het dus een échte feestdag was én dat er dus volk tijd had en kon afkomen! Friet met stoofvlees naar Vlaamsche gewoonte en curryworsten voor de kinders. Of veggie curryworsten voor de veggies. En bier! De kinders hadden het naar hun zin (Switch feestje), de volwassenen evenzeer!

We moesten ook nét geen mondmaskers dragen of contactgegevens achterlaten, want de maatregelen zijn ondertussen alweer verstrengd.

Wordt stilaan een jaarlijkse traditie... Volgend jaar opnieuw?

Imperial Assault: Return To Hoth

Onlangs in gedeeltelijke lockdown de Return To Hoth campaign gespeeld via de Legends of the Alliance app voor Imperial Assault. Solo met 4 helden. Ik verwachtte me aan een 5-tal missies in de sneeuw, maar was aangenaam verrast door de variatie in locaties, alsook de originaliteit in de opbouw ervan. Om te spelen heb je in principe alleen de basisdoos + de fysieke uitbreiding Return To Hoth nodig. En de app natuurlijk.

Het verhaal begint bij de aanval op Echo Base aan het begin van The Empire Strikes Back. Je gekozen team van 4 rebellen (in dit geval: Verena Talos, MHD-19, Loku Kanoloa en veteraan Fenn Signis) probeert aan de verwoesting te ontsnappen en beleeft vervolgens nog enkele avonturen die de film parallel volgen. Verder geen spoilers hier.

De campaign maakt dankbaar gebruik van je collectie en iedere missie is verschillend genoeg om sleur tegen te gaan. Alle tegels van de basisdoos + de uitbreiding worden gebruikt: sneeuwlandschappen, Keizerlijke basissen, woestijn, jungle... Het verveelt niet. Ook de missies onderling zijn gevarieerd genoeg, zodat niet één dezelfde lijkt en de doelen steeds verschillend zijn. Zo is er één missie waarbij de rebellen via een soort landkaart met pogs bepaalde locaties dienen te bereiken, met kans op skirmish encounters als ze een patrouille raken. Dat soort inventiviteit houdt het spel fris en verrassend.
De finale is vrij pittig... U weze gewaarschuwd!

Eindscore

U kunt dat ongetwijfeld véél beter... spelen die handel. En posten die scores!

Belpop Bonanza Hest

De mannen van Belpop Bonanza, zijnde Jan Delvaux en Jimmy "D.J. Bobby Ewing" Dewit, hebben een nieuw initiatief klaar: de Belpop Bonanza fiets- en wandelroutes! Komt dat door COVID-19 en de lockdown of zat het idee reeds in de pipeline? Joost zal het weten!

Kort samengevat: in een selectie gemeentes, steden en gebieden werden fiets- of wandelroutes uitgestippeld, gelinkt aan - uiteraard - de lokale muzikale geschiedenis. Met Heist-op-den-Berg (kortweg "Hest"), oftewel het Memphis van de Lage landen, als publiekstrekker! Verspreid langsheen de routes hangen bordjes met QR codes die, eens gescand, een filmpje tonen van de Belpop heren met de nodige uitleg.

Bergbos en Hnita Jazz Club

De Booze Brothers zijn die lockdown ook méér dan beu, dus iedere gelegenheid om buiten te komen, eentje of meer te drinken én ondertussen ook nog de nodige cultuur op te snuiven is mooi meegenomen. Als eerste stond afgelopen zondag, hoe kan het ook anders, Hest op de planning. Dichtbij voor de meesten en ook de meest compacte wandelroute, geschat een drietal kilometerkes. Gestart bij het Bergbos en de dorst gelaafd in de Maginique, met ook de eerste 2 stops: Bergbos en Hnita Jazz Club. Die laatste zat gedurende enige tijd weer op z'n vroegere locatie (Bergola), maar is daar volgens goede bronnen weer weggetrokken en zal in de nabije toekomst elders neerstrijken. We horen het graag!

Hiese, daase, de jakke en den Jimmy se!

Van daar gaat het over dé Berg richting Tamara King aan de Snoopy, en nog iets verder waar we stoppen in de Living voor alweer wat verfrissing want het was toch een warme zondagnamiddag. En we hadden geluk want er stond iets speciaals op den tap.

Dan richting station voor Turtle Power, de studio van Bert Van Roy (!!!) waar we toch even achter moesten zoeken. Het passeren van Zaal De Zwaan bracht de nodige nostalgie met zich mee. Daarna de hele Bergstraat door (warm! dorst!) voor het "Gouden Kruispunt" met de Monty, de Oude Ketel, den Hoek en de Muziekacademie. We leren het verband tussen die laatste en Lotti Goes Classic. Spijtig dat nergens de platenwinkels (dé Groove) vermeld werden.

We negeren voorlopig onze basisbehoeftes en stappen nog de Berg rond voor de nu verdwenen Rainbow studio's, samen met Monopole één van dé platenmaatschappijen van Heist-op-den-Berg. Hebben we ook weer bijgeleerd. Jaren school gelopen en gepasseerd en nooit geweten. Daarna is het de Berg op richting Afgrond (in de Swaenekelder) voor de nodige verfrissing. En de wandeling zit er op.

Zone Cantillon da mag zone Musta al is geire

Aanrader voor cultuur- en muziekliefhebbers, wandelaars of wie eens iets in eigen streek wil verkennen. Ik heb enkele hoekjes van Heist ontdekt waar ik nog nooit geweest was. En dat ze daar veel café's hebben ook! We weten nog niet welke route er als volgende op de planning staat, maar dit is zeker voor herhaling vatbaar. Fantastisch gedaan, mannen! En hopelijk trekken die zaalshows binnenkort weer op gang want de twee geplande (Mechelen en Lier) werden afgelast. Smerig virus, gelukkig is er de muziek nog!

The Gray Cap Cantina Raid

De lockdown is (voorlopig) voorbij dus gisteren Jeremy bezocht in het verre Weert en na een stevige beer stew Imperial Assault nog eens op de tafel gezet. Die finale van Jabba's Realm stellen we uit tot Ken tijd heeft en er wordt gekozen voor één van de nieuwe raids van de Imperial Assault App. En dat wordt The Gray Cap Cantina!

Zo'n raid is een one-shot missie waarbij eerst een squad van 4 rebellen wordt samengesteld. Nadat ze de nodige xp upgrades hebben gekozen wordt met de gelimiteerde credits wapens en tech aangekocht, en dan barst de missie al meteen los! Deze specifieke missie gebruikt tegels van de basisdoos en uitbreidingen Twin Shadows en Heart of the Empire, of er is ook de optie om een (dure) polystereen map aan te kopen met de print op (zie afbeelding). In dit geval stellen we zelf de map samen, hetgeen iets meer tijd in beslag neemt.

Een Jedi, een Mandalorian en twee Wookiees stappen een kantine binnen op Corellia... het begin van een foute mop of in dit geval zes rondes non-stop actie.

Intel verzamelen en zoveel mogelijk vijandige squads van het bord knallen, en dat levert naargelang het resultaat fame/punten op. En dat in zes minuten/rondes alvorens de overmacht te sterk wordt. Qua vijanden voornamelijk Keizerlijke elite troepen. We focussen ons eerst op de vijanden en wanneer we ademruimte krijgen storten we ons op de intel, volgens het verhaal Keizerlijke officieren of terminals die we ompraten, bedreigen of hacken. Niet noodzakelijk in die volgorde.

We behalen een zilveren medaille, al bij al geen slecht resultaat voor een eerste poging. 155 van de 165 punten, enkel een laatste intel moeten we laten schieten omdat net daarop een AT-ST geparkeerd staat. Had het verschil kunnen maken, als is er ook de geluksfactor van de dobbelstenen en resultaten bij het testen (aantal surges bepaalt ook de fame).

Conclusie: leuke one-shot en door het competitieve aspect van de high scores best herspeelbaar. Setup gaat vrij snel, alleen het wapens shoppen neemt wat meer tijd in beslag, maar dat kan ook aans ons gelegen hebben. Ook ideaal wanneer een campaign uitgespeeld is en je met het desbetreffende squad rebellen nog eens een missie wil ondernemen.

Komt zeker nog eens op tafel!

Color Out Of Space

Richard Stanley, bekend van oa The Island Of Dr. Moreau uit 1996, waagde zich aan een zoveelste én vrije getrouwe verfilming van de H.P. Lovecraft klassieker The Colour Out Of Space. Geproduceerd door Spectrevision, het productiehuis van Elijah Wood.

Het verhaal is standaard survival horror: problematisch gezin verhuist naar een afgelegen uithoek van New England en nadat een soortement meteoor neerstort in hun achtertuin gebeuren er rare dingen. Met voldoende referenties naar andere Lovecraft plaatsen en verhalen (Arkham, Miskatonic University, Dunwich, ...) om de fans te bedienen, maar voor leken blijft alles nogal troebel. Verder ga ik niet al te veel spoilen. Over de achterliggende geschiedenis van het gezin in kwestie ook alleen vage verwijzingen.
Mooie opbouw en een verhaal dat naar hedendaagse normen traag op gang komt, maar de kijker de kans geeft de personages te leren kennen alvorens alles om zeep gaat. Het hoofdpersonage is duidelijk wicca dochter Lavinia (Madeleine Arthur) die tot op het einde het meeste haar waanzin onder controle lijkt te kunnen houden. Cage als vader Nathan is eerder aanwezig als dreigende patriarch of om het plot te sturen en heeft een voorliefde voor zelfgekweekte tomaten en alpacas. "Het huisdier van de toekomst"! Naarmate de film vordert glijdt de man af in een soort waanzin, en bij Cage balanceert dit net zoals in Mandy tussen drama en slapstick. Wat duidelijk niet de bedoeling is. Was bij The Wicker Man uit 2006 de meme "not the bees!", dan is het hier overduidelijk "not the alpacas!". Maar dat maakt het ook amusant om naar te kijken en geeft de film meteen een cult status mee. Je moet het de man aangeven. Verder een yuppie moeder die herstelt van kanker en vanop de zolder de beurs volgt, een rebelse tienerzoon en een half verwaarloosd derde kind dat de helft van de film aan z'n lot wordt over gelaten. Drama!

Nog een belangrijk personage is Ward Philips (Elliot Knight), een student van Miskatonic University die de bodem en het lokale grondwater onderzoekt in opdracht van een project om een stuwmeer aan te leggen en buiten de excentrieke buurman Ezra (Tommy Chong die zichzelf speelt) de enige buitenstaander is die verstrikt raakt in het mysterie. De dochter vormt daarvoor een mooie aanleiding.

Verder dus geen spoilers, al voel je al bij het begin dat alles niet vrolijk zal aflopen, ondanks de soms zeer schattige wezens die opduiken. Bij momenten ook grafische horror, maar tot een minimum beperkt. De film had meer in z'n mars maar blijft door de acteerprestaties steken in de middelmatigheid en overstijgt nooit de clichés van de horror. Een aanrader om minstens éénmaal te kijken voor wie van het genre houdt én fans van Lovecraft.

Volgens de interwebs is dit de eerste film in een Lovecraft trilogie van regisseur Stanley, en staat The Dunwich Horror als tweede op het programma. Ik kijk er alvast naar uit!