The Invisible Man

Het is lang geleden dat ik hier nog een film vermeld heb die de moeite was, en dat heeft zo z'n redenen.

Gisteren The Invisible Man gezien uit 1933, in zwart-wit. En hij was fantastisch. Minimum aan middelen (waarschijnlijk maximum in die tijd) maar wat een verhaal! En wat een acteerprestaties. Die muziek! Die mis-en-scène! Een pipo in windels die staat te razen in een fake herberg en de spanning is te snijden...

Jaren geleden remake Hollow Man gezien in de cinema en hoewel zeker niet slecht kon die langs geen kanten tippen aan het origineel op DVD. Te high-tech, teveel snufjes, té tijdsgebonden ook. Where's the soul?

De kleine aap in mij wil dolgraag G.I.Joe gaan zien in de cinema, maar ik durf gewoonweg niet. Hij gaat rotslecht zijn. Geen verhaal, holle characters... Teveel aktie, te weinig diepgang. En toch...

Wanneer slaat de filmindustrie het roer eens om? Gelukkig komt er af en toe nog eens een pareltje uit, maar da's eerder grote uitzondering dan regel.
En ik heb ook geen tijd om naar de cinema te gaan, dat ook wel een heel klein beetje...